Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins « La Provence », edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de tretze ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 7 mai 2011 en lenga nòsta.
Un 7 de Mai
Per l’Agachaire
Aquò se passava un 7 de mai, 399 ans avans nòsta epòca. Es aqueu jorn d’aquí que faguèron beure la ciguda a Socrata. L’istòria es pron conoissuda, mai me pòrge l’ocasion de vos contar un mot de ma grand que m’aviá fach estraçar.
Venguda pron vièlha, un jorn se rompet lo còu dau femur. Per lo promier còp de sa vida anet a l’espitau e, ma fista, les causas se passèron pron ben. Mai coma ma grand èra fòrça populara, charrava volentiers ambé tot lo monde. E dins un endrech onte vos fan prendre de molons de potingas de tota mena, ela disiá sovent : « Ieu, per aquò, fariáu puslèu una tisana de tala planta… » E bota, pron d’infiermieras, emai de mètges, interessats per lei medecinas doças, prenián de nòtas.
Mai n’i aviá una que se garçava de totes aquelei « remèdis de bònei fremas », onte vesiá que de supersticions e de crèires de païsanàs. Un jorn ma grand, un pauc encanhada, li faguet : « Alòr, vautrei, l’i cresètz pas a tot aquò ? » « Risca pas ! ». « Bòn, bè vé, quand serai garida, vos convidarai a mon ostau, e vos farai beure una bòna tisana de ciguda. » « A bè, non alòr ! » « Mai coma ? La voudriatz pas ? Vesètz ben que, fin finala, l’i cresètz ai vertuts des plantas… »