Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de dètz-e-vuech ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas, dau 17 d’abriu de 2016 en lenga nòsta per l’Agachaire
Santa Gambacorta
E òc ! Dins la lònga tiera dei sants e santas dau jorn, n’avem ben una que li dison ansin, mòrta un dètz-e-sèt d’abriu de 1419… En mai d’aquò, a sa naissença sei gents li avián mes de Tòra. Ai pas trobat ce que voliá dire en italian, mai per d’aurelhas occitanas, i a vertadierament de que rire d’un tau nom !
Mai benlèu sabètz pas ce qu’es una tòra ? De tòras puslèu, d’abòrd que se rescòntron gaire soletas. Ò ben son dins sei nis, que fan de menas de balas blancas e lusentas dins lei brancas des pins (e d’annadas n’i a de molonàs), ò de còps les podètz veire traversar lo camin, se toquent totes una darrier l’autra e que ben entendut – Dieu garde ! – lei fau jamai tocar…
Basta, aquela paura Gambacorta èra pasmens d’una richa familha pisana que, de pichòta, dejà passava son temps a s’ocupar des paures e dei malauts, e a far tota mena de peniténcias, de preguièras e de dejunis, de tant que sei gents la cresián fòla ! Li disián que fariá mielhs de se prendre un marit, mai ela parlava que de rintrar au convent…
Pasmens, a 12 ans la maridèron de fòrça, mai tres an puei ela e son òme tombèron malauts, e l’espós ne’n moriguet. Veusa, tornet prendre ses practicas ancianas, mai sei fraires l’empresonèron per l’empachar de s’amongetir. Fin finala, de lassitge la laissèron far, e rintret au convent sota lo nom de Clara…
Jean Yves ROYER
