Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 03 de junh dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
La Calha
Siam ara au Quintidí 15 de Prairial, jorn que la Republica consacrava a la calha. Ieu per ieu, avans d’èstre un aucelon, la calha èra un tèrme amistadós que mon paire disiá a ma maire : « Ma calha », e sovent « Ma bèla calha ». L’entendiáu pereu dire a de pichòts, ò de pichòtas. E quand ne’n veguèro un jorn dins lo carnier de mon oncle, ò en mòstra en cò dei bochiers, me demandèro ben perdequé èron anats quèrre aquel aucelet, puei pas tant polit, entre totei les aucèus voletegent per lo campèstre, per mot de calinhariá… Subretot, quand m’avisèro qu’èra un dei mots per dire de quauqu’un qu’èra tròp gròs : « gras coma una calha », qu’alternava en mai d’aquò ambé « gras coma un ton » !… Mai bota, lei grands èron ansin…
Pus tard rescontrèro una autra calha encar mai problematica. Es aquela de la cançon « Bèla calha », reculhida per aqueu manosquin de Damàs Arbaud. Aquí, un galant demanda a una calha ont a son nis, e li respònde qu’es au plan païs. Mais quand vòu sacher qué l’i a dedins, ela li vai pas explicar qu’ailà dedins iston quatre domaisèlas, e que amb ela aquò fai cinc ? Una vai a l’aiga, l’autra au vin, una autra encar fai la dòrma per ben dormir… Lo galant, fin finala, aganta son aubarèsta per li tirar dessús, mai ne’n bleça son amiga, que puei ne’n mòre. E eu la paur lo pren d’èsser penjat ò negat…
Jean Yves ROYER
