Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 19 de mai dau 2019 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Ives
Lo sant dau jorn que marca mon cartabèu ei sant Ives, e vaquí l’ocasion de cercar un pauc cu èra aqueste sant. Naissut pròchi Treguier (Landreger en breton), viviá en Bretanha dins la segonda mitat dau sègle XIII, e se sonava Erwan Elòri de Kermartin. En francés li an mes Ives ò Ivon, segon lo cas gramaticau, mai lei Bretons, que n’an fach son patron, li dién ren que « sant Erwan ».
Fiu d’una familha nòbla, anet faire ses estudis a París, onte venguet doctor en teologia puei en drech, a 24 ans, e les acabet a Orleans avans de tornar au sieu. A la mòrt de sa maire, coma èra l’ainat, fuguet lo solet eiretier, ce que li permetet desenant d’aculhir de paures a sa taula (despuei lòngtemps se privava dejà per eles), emai d’adoptar dos orfanèus.
Fuguet lèu celèbre d’abòrd que, luega de predicar en latin coma se fava alora, eu o fava en breton, e marchava ren qu’a pè ; ce que ben entendut li asseguret una popularitat dei grandas, renfortissent aquela que li valiá sa caritat. Es ansin qu’un jorn doas fremas lo veguèron sortir en corrent, mitat nus, de l’ospici de Landreger per tornar a son ostau. Estomagadas, s’avisèron puei qu’ailà, de malauts èron estats vestits de quasiment totei les àbits que portava ! E quand moriguet, lo 19 de mai de 1303, sa reputacion de santitat èra facha, e lei miracles se multipliquèron…
Jean Yves ROYER