Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e tres ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 21 de març de 2021 en lenga nòsta per l’Agachaire
Sant Lupicin
E òc, i a ben un sant que se sòna ansin, e que se festeja encuei ! Bòn afaire per lei raspis : auretz de mau a ne’n trobar, d’abòrd qu’aqueu pichòt nom es plus gaire portat, emai siegue estat un pauc de mòda autre temps, mai que mai dins lo Jurà, qu’èra son païs, onte viviá a la fin dau sègle V, e ont èra naissut un vint-un de març. N’ai agut parlat aicí lo mes passat, diguent just qu’èra lo fraire d’un sant Roman d’ailabàs, e qu’èra pas especialament lo pus gai des òmes…
Sant Gregòri de Tors que n’a escrich la vida nos explica que per se vestir, e s’aparar un pauc de la freg d’aqueu païs, s’èra cordurat ensems de marrides pèus de tota mena de bèstias, d’un pauc totei les colors, que devián lo faire semblar a un genre d’arlequin… Aquò amb un paure capuchon, que just lo garava un pauc de la plueia.
Jamai aguet pas lo mendre liech. Quand les autrei monges s’anavon jaire, eu anava pregar a l’oratòri onte, quand podiá plus tenir, s’alongava un pauc sus un banc. Per les temps que lo freg èra tròp rigorós, s’èra fabricat una mena de breç amb una rusca de roure qu’aviá destacada a sa talha, ambé dos autres tròç de rusca par tapar cada costat, e metiá aquela saisina a caufar davant la chaminèia, lo costat cavat devèrs lo fuec. Tre qu’èra cauda, se la preniá sota lo braç e anava a l’oratòri acabar sa nuech dedins…
Jean Yves ROYER