Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins « La Provence », edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e cinq ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Cronicas dau 08 de genoier dau 2023 en lenga nòsta per l’Agachaire
Dos pes e doas mesuras
Fai ara una dotgena de setmanas que, en partent dau jorn que lo calendier revolucionari consacrava au buou, ai començat de vos parlar de bovina, de ses tradicions en païs d’òc, emai de la problematica de la corrida, de ses aparaires coma de ses atacaires.
Mai ren qu’en se ne’n tenent a l’essenciau, m’aviso que siáu encara luenh d’aguer tot dich. Ai escrich de la corsa camarguenca e de la landesa, puei de l’introduccion de la corrida espanhòla en França en 1853, de la batèsta entre aquelei doas menas de juecs, e me n’èro arrestat au moment que la Tresena Republica, après aguer pron trantalhat, aviá restablit son enebiment, precisent qu’aquò tocava pas lei juecs tradicionaus dau Miegjorn. Ce que permetet, en mesclent lei doas causas, de totjorn torear…
D’autant qu’entre temps, profiechent dau desvolopament des comunicacions, rotas puei camins de fèrre, d’entrepremèires espanhòus assajavon de faire remontar la mòda des corridas, mai ò mens embastardidas de juecs tradicionaus d’aicí, de lòng de la còsta atlantica. E ne’n fuguet ansin jusqu’après la darrièra guèrra, que les espanholistas pensavon d’aguer ganhat la partida. E, en 1949, se cresián encara qu’anavon establir de corridas a París. Mai, en 1951, una lèi venguet metre una diferéncia entre de despartaments onte la corrida èra legala, e les autrei non…
(De seguir)
Jean Yves ROYER