32 coratjós botanistas debutants (« en èrba » – aujariáu dire), se son retrobats au pè de Tielh per una escalada que li semblava a portada, vist que lo solèu èra mitat-escondut per de fosca que n’atenuava l’ardor.
ESCORREGUDA BOTANICA A TIELH
Au començament, tot anava ben, lo camin s’enauçava doçament, doçament, se passava dins de bosquets de faus (des hêtres) e de blaes (des érables), lo monde blagavan, prenián de fotòs, s’interessavan ai flors, pron abondosas… D’un còup, sortits dau cubert deis aubres, se retroberiam facia a una montanha per vacas coma dien lei caminaires, mai una puada que vos dieu qu’aquò. Aquí, èra un autre afaire : plus degun barjava, plus degun s’interessava ai flors e la pichina tropa comencèt de s’estiraiar sus lo cresten que dominava lo camin de Castelana de quauquei sèt cents mètres per de pendís escalabrós.
Après una pausa reparatritz, reprengueriam la caminada amb un pauc mai de vòia fins au som a 1553 m. de dont se pòu profichar d’una vista excepcionala… de costuma… mai aquí, ren qu’una neblassa que montava de la valada.
Lo dinnar, tirat dei sacas d’esquina fuguèt un reconfòrt. E èra ben necessari qu’una calada tant dura e penosa coma la montada nos esperava. Finala, leis excursionistas oblidèron lei moments de lassitge e de descorament, declarèron qu’èran encantats de la jornada e que fauriá revenir, l’an que vèn, pus bòna ora, en sason, per trobar de tolipans en flors…
Cadun s’assabentèt dei plantas comestiblas que podèm culhir dins la natura, que se manjan en ensaladas ó en tian, au forn : la lauja (la laitue vireuse) , la lachuga fèra (la laitue pérenne), l’armentelha (la pimprenelle), la costelina (la picridie), la roèla (le coquelicot) que toi conoisson, lo crenilhet (le silène enflé) ò petarèu que leis enfants fan petar sus lo dessus de la man, lo barbaboc (le salsifis des prés) e lo morre porcin ò amaron (l’urosperme) que ne’n fau metre gaire, talament es amar… E puei, lei plantas vertuosas, aquelei que sonhan ò aquelei que son indispensablas dins la preparacion de filtres d’amor ò autrei, tala lo cicòri de còla (la cupidone) que pòrta ben son nom en francés, enfin, la peuna (la pivoine officinale) qu’es una espécia amenaçada que fau pas culhir.
Una bòna jornada per tot lo monde que son revenguts la cara roja coma pebron madur dau còup de soleu qu’an agantat maugrat la fosca. Ansin, an après que lei rais ultra-violets, tè !, traversan lei nivolas.
Veire l’article : Escoreguda botanica a Tielh