Mas de que si pensan aquesti personas ?
Que emocions vivon aquesti personas ? Que elements de la fotografia vos permeton de dire aquò ? ( expressions, posturas, regards, epc…)
De que si pòdon pensar aquesti personas a n’aqueu moment precís ?
De que s’es passat un pauc denant d’aquesta fòto ?
Imaginatz cen que si va debanar après (alentorn de 10/15 regas en tot).
Gerald : Abigaèla e Lucian a morre bocon en la campanha son totplen susprès en regardant lu animaus dau mas vesin que si montant sobre quora an li sieu calors.
Si pauan de questions : Coma fan lu nòstres parents per aver d’enfants ?
Ieu ditz Abigaèla, lu mieus parents m’an parlat d’una cigonha embé un tetarèu agrapat au sieu lòng bec que lu mena a maion.
Ieu ditz Lucian, lu mieus parents dion que siáu naissut dins un caulet.
Alora, pensierós, regarjan la vaca vedelar per far nàisser lo vedèu e donar a tetar.
Pi van au galinier veire li galinas coar lu òus dont sòrton lu polons.
Fortunats enfants qui vivon en campanha !
Irene : LA FILHETA : Ò ! Ve ! Una cigònha blanca ! que meravilha, ves que ven portar un niston a maion !
que plasir, una sòrre ! Li servirai de pichina mamà, per la breçar, la promenar, la faire durmir, li donar lo beure et lo manjar, e sobretot, la poponar !
LO RONHÓS : Basta ! aver un fraire taquinós, entosiar la mieu vida, un bambin merdon, non, n’en vòli pas !
Marie-do :
Fanni : – Ti diguèri que non calia sortir de l’autocaravana ièr au sera ! Papà e mamà non vòlon que sortessiam quora fa nuech.
Mario : – Mas aneriam a costat en riba de lòna per jugar emb’ai granolhas e si siam ben riut : coma li granolhas sautavan d’una pèira sus l’autra e tu, esguilhères sus una pèira e tombères lu doi pens dins l’aiga un pauc fresca mas siam d’estiu, e non ti siás assetada.
Fanni : – aí,aí, non ti menchonar encara de ieu. Après s’endurmiriam sobre aquesta cuberta totai doi contents. Mas regarja ancuei pus ren, despareissuts, l’autocaravana, lu parents, partèron e nos laissèron !
Mario : – Crèses que nos oblidèron ? Denant de partir nos cerquèron ?
Fanni : – non metèri lu coissins sota lu lançòus per faire de fòrmas umanas ; si pensèron que durmiavam.
Mario : – Es l’ora de manjar, ai fam, mamà dont siàs per mi preparar li tartinas embé la confitura, mi vau plorar.
Fanni – Mas que dies ! Cau pensar a cercar lu parents, leve-ti, bessai que son esconduts e nen faguèron una blaga e non son luenh.
Fanni e Mario si meton a caminar en cridant :
Papà ,Mamà serem braves, non sortirem solets de sera, revenetz …
Crestian : Magalí e Dedo en campanha.
– M : Siás segur d’aver ben liejut lo mòde d’emplec d’aquest tapís ?
– D : Escota, Magalí, lo mòde d’emplec es escrich en chinés, alora per la revirada ai ren poscut faire.
– M : Siás tu qu’as crompat aquesta cagada sus Amazòn ? L’as pas pagat un molon de pítols, alora segur que la notícia es pas en Niçard !
– D : Ò ! arresta de mi cercar de peolhs e pensa un pauc embé la tèsta. L’i a manco de botons, levadors ò ecrans. Coma si pòu bolegar ?
– M : Podèm totjorn faire un tròç de blagueta fins a la nuech, e estraparlar coma de barabanchos, se non avèm la formula avèm pas la formula , ponch final !
– D : La formula ! Vequí una pròpi bòna idea, totun la China es en riba de l’Índia, enfin cresi, e en Índia lu tapís vòlon .
– M : Una formula màgica …en chinés ?
– D : Escota, anèm durbir la boca e dire : Auuuuuuuuuççççça !!!!!!!! e bessai, embé la conviccion, boleguerà aquest tapís volant.
– M : Vequí, com’aquò anèm semblar a doi gòbis fòra de l’aiga que si pilhan per d’arèndolas de mar.
JPB : Marion e Nicolau son alongats sus d’una cuberta au campatge de Rocamador. Siam d’estiu e la matinada s’anonça bèla.
– Wau ! Coma es bèu, si pensa Marion, de veire toi aquestu balons colorats volar en lo ciel. Finda ieu vorria anar sus d’aquesti mongolfieras e mi laissar portar au sobran dau bauç fins a la sèuva dei moninas e veire de pròche lu macacos en lu aubres.
– Coquin, si pantaia Nicolau, toti aquesti mongolfieras diferenti, n’ai jamai vist tant en lo ciel. N’i a per lo mens un centenau. De dont venon ? Cu saup ! Perqué aquest recampament ancuèi ? M’auria ben agradat faire un giro sobre d’una d’ela fins au rocàs dei aiglas e au parc ornitologic.
Tot en un còup Marion e Joan si levan ensems :
– Anessiam veire li moninas ! ditz Marion embé malícia.
– Vodrii ben anar visitar lo parc ornitologic, aponde Nicolau.
Au meme moment lu parents de Marion e Joan qu’avian ren perdut de l’espectacle prepauan :
– Vos ditz d’anar faire un batejar en balon. Avèm reservat per deman.
Mongolfiada de Rocamador.
Qué de nòu ?
Choaseta CLEMENT : Dau temps dau covid ai liegut lo darrier libre de Sandrine Colette “On était des loups”
Aquest sera, quora Liam torna de la forest montanhoa dont es partit caçar, capisse súbiti que s’es passat quauqua ren,
lo sieu pichon garçon de cinc ans, Aru, non l’aspera davant de maion. Dins la cort, descurbe li peadas d’un ors. Aquí pròche, sota lo còrs inerte d’Anna tròva lo sieu enfant . Viu. Au mitan de la sieu existença que si prefonde, Liam a una certituda , aquest monde sauvatge es pas fach per un enfant.
Decidat a confidar Aru a d’autres qu’eu, prepara un lòng viatge au rítomo dei pèadas dei cavaus. Mas dins aquesti profonditats, degun saup cen que pòu acapitar. Encara mens un òme fòl de ràbia e de dolor acompanhat d’un enfant terrifiat.
Sandrine Colette plonja sieu lector au mitan d’una natura tant escrasenta coma indiferenta a l’uman. Au fil d’aquesti pàginas sublimi, interroga l’instint paterno e lo prètz d’una possibla renaissença.
Esto libre m’a estravirat. Ven d’aver lo premi Jean Giono e lo premi Renaudot des Estudiants. Una idèa de present per Calènas.