Las edicions Letras d’òc acaban de tornar publicar
l’antologia poëtica d’Ives Roqueta,
Pas que la fam / La faim, seule
(50 ans de poësia occitana)
Una antologia que recampa 58 poèmas d’Ives Roqueta. Dels primièrs recuèlh fins als darrièrs publicats, lo legeire pòt aital caminar dins l’òbra d’un escrivan que sap espiar lo monde e ne prestir los mots.
Que seguim un poèta qui n’a pas jamei met de contar, de liurar cronicas, hèitas qui pòden semblar brigalhas d’umanitat, indignas de la creacion poëtica. Com si n’èra mestièr que de laudar eròis e dius.
Dens los sons tèxtes, la lenga ne demora pas abracada, redusida a subtantius esparrisclats, crestada de la soa hòrça verbau, per hrèita de raconte o desbremb de sintaxa.
Que s’i veden causas, objècts qui semblan los mei simples, taula, cotèth o bigòs. Los mots que vaden atau talhucs d’existéncias, espiars de cap a vitas ordinàrias, shens cap de miserabilisme totun.
Menudalhas essenciaus on lo poèta gausa parlar deu “paure monde”, shens vergonha, tau com ved. Tèxtes qui tòcan a tot çò d’uman, au corau de l’existéncia. Dab ua lenga non pas prauba, mes mestrejada, shens patòs, dab mots qui semblan seguir un briu naturau. Com lo haur qui truca lo hiu de la dalha.
Pr’amor, com o ditz aulhors, “las paraulas se daissan menar al masel”.
La soa lenga que’s basteish com miralh deu païsatge, harguat peu tribalh de las mans, que’s tuma au passat e que torna, capborruda, de cap aus omis e a las hemnas de cada dia.
Dab un son de votz qui pòrta atencion a la hilha inocenta com au notari hastiau, au qui pèla lo pòrc com au sent. Un poèta qui sap contar, com pòcs lo saben har, la praubetat deu pèc e la soa beutat. L’omi, dab l’ajuda de Diu, qu’ei ací pèira clavèra.
Ua escritura qui crida tanben la beutat de la lenga e qui’s clama a Diu, non pas lo tot poderós, mes l’amorós. Mentre l’escrivan qui vòu anar au pòple e qui desespèra de’u non pas arcuélher a casa soa e’s tròba atau profèta shens seguici.
Despuish los prumèrs tèxtes publicats, despuish Lo mal de la tèrra o L’escriveire public, dinc a L’ordinari del monde o Lemosin’s blues, que sentim tostemps lo medish estacament pregon au talhèr poëtic, shens nat estanc.
Dens ua quista capborruda de paraulas, shens estar solide de trobar las tostemps, dilhèu. Mes, com o ditz Roqueta, “la fam, sola, noirís”. Qu’ei aquerò, lo tribalh deu poèta, un dia après l’aute.
Sonque escríver, tà poder víver. En lenga occitana, tà sauvar la, e sauvà’s.
Joan Eygun
Un libre de 176 p. 16 x 24 cm. PVP 20 €
Édition bilingue Occitan – Français
Bt L’Aune 5 rue Pons Capdenier 31500 Toulouse
letras.doc@wanadoo.fr
www.letrasdoc.org