Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest dissabta dins “La Provence”, edicion deis Aups.
Per informacion, aquesta cronica comencèt, li a mai de dètz ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca !
Chronique pour ce samedi 13 juin 2009 en lenga nòsta
La chifra 13
Per l’Agachaire
M’aviso que, de totei lei jorns ont aquesta cronica a tombat un 13, jamai me siáu entrevat de parlar de la simbolica d’aquela chifra.
De pichòt, èra ben entendut lo nombre des 13 dessèrts calendaus, mai eriam pas estacats a la chifra justa : pron que n’i ague 13, se n’i aviá un de mai, aquò li fava ren…
Sabo pas de quand vèn aicí aquela chifra, qu’ei jamai estada universala en Provença. L’òm pòt remarcar pasmens que, tre 1683, l’abat Marchetti parla de la tradicion marselhesa de metre sus taula aqueu vèspre 12 pichons pans amb un pus gròs au mitan, tot aquò censat representar Jèsus e ses apòstols.
Aprenguèro puei qu’aquela chifra adusiá pereu la mauparada : faliá jamai se retrobar 13 a l’entorn d’una taula. Ce qu’oblijava sovent a de carculs complicats…
Sachèro puei que, dins la maja part des ostalariás, avián jamai de chambra 13 : passavon a la 14, ò ne’n comptavon una per 12 bis…
E ara, l’i a gis de divendres 13 sensa publicitat per totei lei juecs d’azard.
Aquela ambigüitat la comprèno pas tròp. Vai ben per lo malur, qu’après la Cèna aquò se passet mau, pas soncament per Jèsus mai encara per Judàs. Mai per l’astre es un mistèri… Se quauqu’un n’a la solucion ?