Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e un ans, lo 18 de junh de 1997. Òsca !
Cronica, dau 16 de decembre dau 2018 en lenga nòsta per l’Agachaire
Lo Pinhon
Siam encuei lo Sextidí 26 de Frimaire au calendier republican e devem adonc celebrar lo pinhon. Celebracion pron plasenta, d’abòrd que lo pinhon ei de’n promier la grana de la pinha dau pin-pinhon, qu’es una des causas lei mai agradivas que l’òm se pòsque metre sota lei dents.
Sabem pron au nòste totes les utilisacions culinàrias que ne’n fan les populacions miegterranencas despuei l’Antiquitat. Dins de pastissariá mai que mai e de còcas de tota mena, mai pereu dins de preparacions saladas, coma les espinarcs a la catalana ò lo pisto a l’italiana. Sensa parlar d’aquela ponhada de pinhons passats lèu lèu a la sartan, que s’apondon a la fin sus de saladas ò de plats en saussa.
Mai Mistral ne’n dona un tractament que me fai chifrar, quand cita a l’article que li consacra un vèrs de « D. Sage » : « Pignos, pignouns à l’aigo-ròso. » Coma alestir ansin de pinhas ? Verificacion facha, lo mèstre s’es engarçat. Dins son poèma sus « L’embarquament de Caramentrant… », Isaac Despuech a escrich « Figos, pignouns à l’aiguo roso », que fan partida d’una tièra de provisions pantagruelicas embarcadas per Caramentrant. Mai aquò nos ditz pas ce que fai aicí d’aiga de ròsa, emai se trachèsse manifestament d’una consèrva. Seriá adonc de pinhons gardats dins l’aiga de ròsa ? Sembla lo pus probable e, bota, deu pas èsser marrit…
Jean Yves ROYER
