CRONICA DE L’AGACHAIRE

Vaquí la cronica setmanièra de l’Agachaire d’aquest diménegue (dimenge) dins “La Provence”, edicion deis Aups. Per informacion, aquesta cronica comencèt, l’i a mai de vint e sèt ans, lo 8 de junh de 1997. Òsca ! Cronica dau 05 de genoier de 2025 en lenga nòsta per l’Agachaire

Istòria de ma Crècha (4)

Mai èra pas lo tot d’aguer de santons : li faliá bastir d’ostaus.
Comenceriam ben entendut per l’estable. En isorel, de plan carrat,
lo sòu se n’avançava largament. Lo pus bèu èra lo cubèrt, montat
en faciada sus un triangle de canas de talhas diferentas, que
formavon un fustatge fòrça polit. Recebiá de menas de canèus
espés, lèu esperlongats en boquets fins torçuts a la basa, que
compreno totjorn pas de qu’es aquò…
Per donar au defòra des parets un aspècte de muralha, mon paire
recuperava la sarrilha de tot son trabalh de bricolaire.
L’esparpalhava sus les panèus tenguts orizontalament, e
embarniflats d’una autra pega que veniá de fabricar e de passar au
pincèu. M’estonet gaire mens que la pega de pèu de lapin : èra just
de farineta ! Un pauc de farina, un pauc d’aiga, tot aquò mesclat e
cuech doçament en ben lo batent, amb aquò pas mai… N’i aviá pron
per far tenir la sarrilha e, bota, la pus gròssa part l’i es encara
encuei !
Passeriam lèu après a tot l’ensems degut : una campanha, un potz,
un pònt, un molin de vent, un pijonier e una glèisa. Fuguet pas un
pichòt afaire, e nos faguet mestier l’ajuda de tot plen de materiaus
diferents, sovent gaire evidents !
Totei lei muralhas (ò quasi) fuguèron ben entendut de còntra-placat,
e li fauguet serretar dedins totei les pòrtas, fenèstras e fenestrons
que faliá.
(De seguir)

Jean Yves ROYER