Naissut en lo 1946 a Niça Alan PELHON èra originari dau vilatge de Coarasa (06). Alan PELHON èra magistre, poèta, contaire, actor, a sempre associat lo dire a l’escritura. Li sieu òbras principali son « Canti per tu » (poèsias 1973), « Jorns sensa tèsta (poèsias 1976), « Coma una mùsica » (recuelh de tèxtos e de poèsias 1989), « Vi devi parlar (recuelh de tèxtos e de poèsias publicats en 2004 après de la sieu mòrt). Que sigue aremerciada Aurélie, que n’a permés de publicar quauqu tèxtos dau sieu paire.

La limonada

En aqueu sera de novembre la nuèch èra calada vito. Per li carrieras soleti li fònts de luenh en luenh laissavan encara audir lo cant de l’aiga testarda. Lo fum s’escapava de cada chaminèia. La nuech s’anonçava longa. Una brina espessa calava plan plan sus lo vilatge entanat.

Dapè lo fuèc lo can provava a grans còups de patons d’esquissar doi-tres nieras. Pròpi faia pas caud e lu garris d’amont en l’àstregue devion si gelar li balas.
Acarat sus lo taulier Barbaluco, la bereta calada fins ai aurelhas e lo nas coma un tomati mai que madur, acabava de suçar lo sieu mégo. De temps en temps, d’un còup de la maissela sotrana lo faia passar de drecha a seneca emé l’ària de quauqu’un que li mete tot lo sieu gaubi e tota la sieu fòrça. Cau dire qu’es pas una pichina caua. Lo cau faire. Darrier lo banc èra lo territòri de Mimosina, vestida coma un sant frust e tota despenchenada, mandava de brams coma de caissas en provant de lavar de veires dins una bassina gròssa coma un sieton dont si podia descurbir un’aiga ransoa que faia pròpi escufir.

Lo vielh Bidòli eu, barbatava entre doi foras de rire que li pilhavan coma aquò, sensa saupre perque, e que si diía que l’atge li avia picat darrier la tèsta… Coma picavan sièis oras l’òme es intrat.

Barbaluco enauça li parpelas, just cen que cau per veire sota la bereta. Bidòli si mete a virar e a cantar una cançon de boscants, Mimosina ela a manco vist l’òme qu’aspera per beure un còup. Eu qu’a l’ària d’èstre un bòn Jòrgi sòrte sòrte la blaga e ataca a si revirar una cigareta. Coma un lamp Bidòli li rauba lo tabac per prisar. Es alora que Mimosina manda de la sieu votz (que fa tremolar li botelhas) « as pas encara finit lo tieu cinemà Bidòli ! Faries pus ben de manjar un pauc de sopa fina e de t’anar corcar ! » L’autre a pas tròup l’ària de s’espaventar : si pilha un litre de roge e beu a la botelha. Mimosina fa bus. L’òme tusse. Istòria de dire qu’es aquí. Istòria de dire que beuria ben un còup. Mas degun a l’ària de voler faire atencion en eu. Lo can si grata totjorn, Barbaluco pròva encara un còup d’ascendre lo sieu miech mégo, Bidòli barbata, beu, bala, pica dai mans. Mimosina s’es escapada dins la coïna qu’a la sopa sus lo fuèc. L’òme, que s’es ja tubat tres cigaretas e rascla lo gavai a fòrça de tussir, arriba pi a dire que vòu un roge-limonada.

« Sus lo còup, sus lo còup Monsur » ditz Mimosina. E dins un veire que si ve pas au través dau brut, li vessa quatre dets de vin. Mas per la limonada anatz vi saupre dont es ! Alora emé la grandor d’una regina, Mimosina pilha doi-tres botelhas e beu un remuc en cada. « ES AQUELA ! » manda emé un bram de jòia e finisse de remplir lo veire…

Auguessiatz vist un babi s’estofar seria estat parier. L’òme a degots s’es pi envaugut de faire calar lo sieu gòto, mas cresi que despí aqueu jorn, vau mai pas li parlar de limonada…

Alan Pelhon (Coma una Mùsica 1989)

Laisser un commentaire

Votre adresse e-mail ne sera pas publiée. Les champs obligatoires sont indiqués avec *